Ως δεύτερη οικογένεια του χαρακτηρίζει σε συνέντευξή του τον Ναυτικό Ομιλο Χανίων ο Αντώνης Χαριτάκης.

Ο Χανιώτης πολίστας αποτελεί ένα από τα πιο πιστά παιδιά του Ναυτικού Ομίλου, παραμένοντας στις τάξεις του για σχεδόν 30 χρόνια. Επισημαίνει άλλωστε ότι τις πρώτες του βουτιές της έκανε στο κολυμβητήριο Χανίων σε ηλικία 3 ετών και σήμερα είναι σχεδόν 33…

Ο Χαριτάκης αναφέρεται για όλα όσα έχει ζήσει μέχρι τώρα στον ΝΟΧ, μιλά γενικότερα για την πορεία του στο πόλο και τον αθλητισμό και αναφέρεται στις επόμενες προκλήσεις που κατά την άποψή του περιμένουν την ανδρική ομάδα…

Τι σημαίνει για σένα Ναυτικός Ομιλος Χανίων;

Ο Ναυτικός Ομιλος για μένα είναι πραγματικά το δεύτερο σπίτι μου. Εκεί ξεκίνησα τις πρώτες βουτιές, κάπου κοντά το 1993-94. Εκεί ξεκίνησαν τα πάντα για μένα… Αρχικά, 7 χρόνια στην κολύμβηση και από τότε έως και σήμερα συνεχίζω με το πόλο. Οπότε, είμαι μέλος του Ομίλου περίπου 30 χρόνια! Δεν τα λες και λίγα αν υποθέσουμε ότι τον Αύγουστο φτάνω τα 33… Ο Ομιλος είναι η δεύτερη οικογένειά μου.

Ποιες είναι οι ομορφότερες στιγμές που έχεις ζήσει και έχεις να θυμάσαι στον Ναυτικό Ομιλο;

Οι ομορφότερες στιγμές; Από πού να ξεκινήσω… Τις παρέες που δημιουργήθηκαν και κρατάνε μέχρι και σήμερα, τα πρωταθλήματα που κατακτήθηκαν σε ηλικιακό επίπεδο, αργότερα τις ανόδους με την ανδρική ομάδα και τα ταξίδια που κάναμε στην Ευρώπη όταν η ομάδα πάλευε στα play off μέχρι την πρώτη μου συμμετοχή στην Α1 σε ηλικία 15 χρονών απέναντι στον τωρινό αντίπαλο μας στα play out, τον Νηρέα Χαλανδρίου…

Ποιοι είναι οι στόχοι σου μέσα από τον Ναυτικό Ομιλο και τον αθλητισμό γενικά από εδώ και στο εξής;

Πλέον στόχους ξεκάθαρους δεν έχω στην ηλικία που είμαι. Η προπονητική είναι κάτι που υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου διότι μου έχουν πει ότι μπορώ να μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου σε μικρότερους αθλητές με τον τρόπο μου. Αλλά, προς το παρόν, στόχος μου είναι να βοηθήσω την ομάδα να παραμείνει στην κατηγορία και από τη νέα σεζόν βλέπουμε τι θα γίνει.

Πώς βλέπεις την προοπτική της ανακατασκευής του κολυμβητηρίου και πόσο πιστεύεις ότι είναι αναγκαία;

Η προοπτική του καινούριου κολυμβητήριου φαντάζει σαν όνειρο επειδή τόσα χρόνια ακούμε διάφορα, αλλά ακόμα δεν έχει υλοποιηθεί τίποτα. Τους πήρε μόνο 1-2 χρόνια για να απομακρύνουν 4 προβολείς και ένα σκέπαστρο. Σίγουρα είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα καινούριο και πιο σύγχρονο κολυμβητήριο για να αισθάνονται όλοι ασφαλείς, αθλητές, αθλήτριες, παιδιά και γονείς, αλλά και για να φαίνεται αντάξιο της ιστορίας του Ομίλου. Θα προσελκύσει περισσότερο κόσμο σε σχέση με το υπάρχον κολυμβητήριο, αλλά όσο σημαντικό είναι το να φτιαχτεί, άλλο τόσο σημαντικό είναι και να λειτουργεί κανονικά. Γιατί αν είναι να φτιαχτεί και να υπολειτουργεί όπως τώρα, δε θα έχει κανένα νόημα όσο σύγχρονο, καινούριο, καθαρό κτλ. και αν είναι.

Κατάφερες να πετύχεις μέσα από το άθλημα που ασχολείσαι αυτά που ονειρευόσουν, που στόχευες στο πόλο;

Εν μέρει ναι… Γενικότερα όχι, ο λόγος ξεκάθαρα πάει για την Εθνική ομάδα. Ηθελα να είμαι ο αθλητής που θα μπορεί να είναι μέλος της Εθνικής, παίζοντας στον τόπο του και όχι να είμαι μέλος σε ομάδες του κέντρου. Υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για τον τόπο σου ή μεγαλύτερη τιμή για το σύλλογό σου; Ολους τους αθλητές τους θυμούνται για το σύλλογο που αγωνιζόντουσαν, φορώντας το σκουφάκι της Εθνικής. Ενας λόγος που κατηγορώ τις Εθνικές ομάδες είναι αυτός. Στα ηλικιακά παίζαμε, ήμασταν μέλη των Εθνικών ομάδων, αλλά αν μεγαλώνοντας δεν παίρναμε μεταγραφή στην Αθήνα, το όνειρο της Εθνικής θα έμενε όνειρο για πάντα… Οπότε θεωρώ ότι απέτυχα σε αυτό το κομμάτι αλλά δεν το μετανιώνω. Σε κομμάτι που πέτυχα, είναι ότι έγινα υπολογίσιμος παίκτης για τις αντίπαλες ομάδες από μικρή ηλικία μέχρι και σήμερα που αυτό συνεπάγεται με το ότι ήμουν χρήσιμος μέχρι και φέτος στη δική μου ομάδα.

Η φετινή ανδρική ομάδα του πόλο είχε δύο πρόσωπα, ένα όχι τόσο καλό στο ξεκίνημα και ένα πολύ καλύτερο στη συνέχεια. Είναι δίκαιο ότι παίζει στα play out;

Ναι ξεκάθαρα είναι δίκαιο που παίζουμε στα play out επειδή στην αρχή ξεκινήσαμε στραβά κι έπειτα περιμέναμε να σώσουμε την παρτίδα στο τέλος. Χάσαμε πολύτιμους βαθμούς στην έδρα μας, αλλά τους πήραμε σε άλλα παιχνίδια που δεν τα περιμέναμε, οπότε το ταβάνι της ομάδας είναι αυτό. Οσοι με ρώτησαν στην αρχή της σεζόν για το σε ποια θέση θα τερματίσουμε η απάντησή μου ήταν ότι θα είμαστε τυχεροί αν τα αποφύγουμε. Φέτος οι περισσότεροι παίκτες έκαναν διπλές προπονήσεις και γυμναστήρια, ταξιδεύαμε με πλοία και αεροπλάνα, έχουμε παίκτη που έχει κλείσει σε μεγάλο σύλλογο για του χρόνου, έχουμε παίκτη που κάλεσαν στην Εθνική ανδρών και ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τι μας φταίει.

Ποιο πιστεύεις ότι θα είναι το μέλλον της ανδρικής ομάδας και τι κατά τη γνώμη σου πρέπει ν’ αλλάξει;

Το μέλλον της ανδρικής προβλέπεται δύσκολο όπως σε κάθε σύλλογο μακριά από την Αθήνα. Χάνεις μικρούς σε ηλικία παίκτες λόγω σπουδών και αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο για μια ομάδα. Αν είσαι τυχερός θα έρθει κάποιος από άλλη περιοχή να φοιτήσει στη δική σου και τότε τον παίρνεις στην ομάδα ελπίζοντας να μπορεί να ανταπεξέλθει, όπως ο Νικόδημος (Αγιωργούσης), ο Πολύζος, ο Ξενοφώντας (Παππάς) και αν είσαι τυχερός ακόμα, έχεις παιδιά όπως τον Παναγιώτη Αποστολάκη που σπουδάζει στην πόλη του και παίζει στην ομάδα του. Ξεκάθαρα αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει είναι ο προγραμματισμός που συνήθως αργεί να γίνει και το οικονομικό κομμάτι δεδομένου ότι πλέον δεν υπάρχει ρομαντισμός στο άθλημά μας και πρέπει να βγουν τα προς το ζην από τους αθλητές όταν ζητάς περισσότερα πράγματα απ’ αυτούς.

Πόσα χρόνια ακόμη θα σε βλέπουμε μέσα στις πισίνες;

Οι περισσότεροι θα έλεγαν, όσο αντέχει το σώμα. Εγώ θα σου πω μέχρι να τελειώσουν τα ψυχικά αποθέματα… Αυτό θα το δείξει ο χρόνος και οι συγκυρίες.