24 Αυγούστου 2019. Βουδαπέστη. Παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων-νεανίδων κολύμβησης. Είναι η στιγμή για τον Απόστολο Παπαστάμο…

Ο Χανιώτης πρωταθλητής με μία κούρσα που θα γράψει ιστορία στο αγώνισμα των 400μ. μικτή ατομική θα “σπάσει” τα χρονόμετρα. Θα κατακτήσει όχι απλά την 1η θέση και θ’ αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά θα σημειώσει και παγκόσμιο ρεκόρ. Ο χρόνος του ασύλληπτος… Το 4:11.93 αποτελεί μια επίδοση που ακόμα και σήμερα φαντάζει εντυπωσιακή. Ενας χρόνος που θα μπορούσε να τον κάνει να ξεχωρίσει ακόμη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο.

Πίσω του τερματίζουν ο Ρώσος, Μποροντίν και ο Αμερικανός, Φόστερ ο οποίος πριν από τρεις μόλις εβδομάδες σημειώνει νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 400μ. μικτή στο πλαίσιο του παναμερικανικού πρωταθλήματος.

Η ιστορία έχει “γράψει” για τον πρωταθλητή του Ναυτικού Ομίλου Χανίων, ο οποίος συνεχίζει ακόμη και σήμερα να κλέβει τις εντυπώσεις. Νωπές είναι άλλωστε οι αναφορές που κάνει αμερικανικό περιοδικό για το τι θα μπορούσε να έχει πετύχει αυτή την εποχή στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων εάν και εφόσον πραγματοποιούνταν κανονικά στην Ιαπωνία.

Ο Παπαστάμος διηγείται στην ιστοσελίδα athletestories αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές σε μια περιγραφή που είναι πολύ συγκινητική. Οπως σημειώνει μεταξύ άλλων, «η απονομή των μεταλλίων ολοκληρώνεται κι εγώ, με το χρυσό στα χέρια μου, “βυθίζομαι” στις σκέψεις μου. Σκέφτομαι όλους εκείνους που ήταν πάντα δίπλα μου. Την οικογένειά μου. Τον προπονητή μου. Τους φίλους μου. Τον παππού μου, με τον οποίο ήμασταν πολύ δεμένοι και πάντα πίστευε σε μένα! Ηθελε να με βλέπει όσο πιο ψηλά γίνεται. Αν εκείνη την στιγμή έβλεπε αυτό που είχα πετύχει, σίγουρα θα ήταν πολύ συγκινημένος!».

Ας τα διηγηθεί καλύτερα όλα ο ίδιος ο Απόστολος…

Το ημερολόγιο γράφει 24 Αυγούστου 2019.

Η διαδρομή που είχε ξεκινήσει τον Ιούλιο του ίδιου έτους από το Καζάν, με ενδιάμεσες στάσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και τελικό προορισμό την Βουδαπέστη, φτάνει προς το τέλος της.

Μαζί μ’ αυτήν, φτάνει και το τέλος της εφηβείας.

Της περιόδου εκείνης που θα “πέσω” για τελευταία φορά στην πισίνα ως Έφηβος, πριν μεταπηδήσω, οριστικά πια, στην απαιτητική και πιο δυνατή κατηγορία των Ανδρών.

Βρίσκομαι στη Βουδαπέστη. Στην Duna Αrena. Ένα από τα πιο όμορφα κολυμβητήρια στον κόσμο!

Η ώρα είναι λίγα λεπτά μετά τις 6:00 το απόγευμα.

Περπατώ σ’ έναν από τους διαδρόμους κάτω από τις εξέδρες, και προσπαθώ να διώξω από την σκέψη μου κάθε τι που δεν έχει να κάνει μ’ αυτό που θα ακολουθήσει.

Το μυαλό μου πρέπει να είναι “καθαρό” και συγκεντρωμένο στον τελικό των 400μ. μικτής ατομικής που θα ξεκινήσει σε μερικά λεπτά. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι η τελευταία διεθνής διοργάνωση στην οποία θα αγωνιστώ στην κατηγορία των Εφήβων και θέλω να πετύχω τον μοναδικό στόχο που έχω: Να κολυμπήσω όσο καλύτερα μπορώ!

Μπαίνω τελευταίος στο Last Call Room -το δωμάτιο που περιμένουν οι αθλητές πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο- και αντικρίζω τα πρόσωπα των υπόλοιπων αθλητών που θα κολυμπούσαν μαζί μου στον τελικό.

Δεν μιλάει κανείς… Όλοι έχουν την όψη που φανερώνει πόσο προσηλωμένοι είναι στο στόχο τους.

Για να έχουν φτάσει σ’ αυτό το δωμάτιο, όλοι τους, έχουν δουλέψει πολύ σκληρά όλη την χρονιά. Είναι γεμάτοι με τόση ενέργεια, όση χρειάζεται για να τους επιτρέψει να ακουμπήσουν πρώτοι στον τοίχο της πισίνας.

Ο στόχος για όλους μας είναι ένας και είναι κοινός: Να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας! Θα κερδίσει αυτός που θα καταφέρει να διαχειριστεί καλύτερα την ενέργειά του!

Δίπλα μου, κάθεται ο Κάρσον Φόστερ. Ο Αμερικανός που, πριν τρεις εβδομάδες, είχε σημειώσει στο Παναμερικανικό πρωτάθλημα το νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 400μ. μικτή ατομική στην κατηγορία των Εφήβων. Εδώ, στη Βουδαπέστη, έχει κάνει ήδη δύο πολύ καλές κούρσες -στα 200μ. μικτή ατομική και στην σκυτάλη 4Χ200μ ελεύθερο. 

«Σίγουρα είναι σε καλή κατάσταση -σκέφτομαι- κι αν στη διάρκεια του αγώνα τον έχω κοντά μου, θα είναι σημάδι πως ο χρόνος που θα τερματίσω θα είναι κοντά στο ρεκόρ». 

Ο έφορος τάξης αρχίζει να καλεί ένα-ένα τα ονόματα για την παρουσίαση και την έξοδό μας στον αγωνιστικό χώρο. Όταν φτάνει η σειρά μου, βγαίνω με αργά βήματα στο χώρο της πισίνας κι ακούω τις φωνές από την πλευρά της εξέδρας όπου βρίσκεται η ελληνική αποστολή.

Περιμένουν από μένα μία διάκριση. Κι εγώ την περιμένω! Έχω δουλέψει πολύ γι’ αυτό.

Φτάνω στη θέση μου, μπροστά στην έκτη διαδρομή, και βγάζω γρήγορα τα παπούτσια και την μπλούζα. Στέκομαι μπροστά στο βατήρα που θα κάνω την εκκίνηση και κοιτώντας την πισίνα, εστιάζω στις λεπτομέρειες και σε όλα όσα πρέπει να κάνω στα επόμενα 4 λεπτά και μερικά δευτερόλεπτα που θα βρίσκομαι μέσα στο νερό.

Δεν σκέφτομαι αν θα κάνω ρεκόρ.

Το ρεκόρ, άλλωστε, δεν ήταν στις προτεραιότητές μου. Ήξερα πως αν κολυμπήσω στην κούρσα έτσι όπως είχαμε σχεδιάσει με τον προπονητή μου, κ. Κώστα Τζιλιβάκη, θα βγει κάτι πολύ καλό! Η σκέψη μου είναι μόνο στις τεχνικές λεπτομέρειες! 

Ανεβαίνουμε στο βατήρα. Σκύβουμε. Ο αφέτης πατάει την κόρνα.

Ο αγώνας ξεκινάει!

Στην πεταλούδα καταφέρνω να μείνω κοντά στους πρώτους. Στο ύπτιο τους πλησιάζω ακόμα περισσότερο. Στην στροφή στα 200μ., από το ύπτιο στο πρόσθιο, όταν βγαίνω απ’ το νερό βλέπω τον Φόστερ σχεδόν δίπλα μου!

Στο Ευρωπαϊκό, όπου ήμουν το φαβορί, όταν “έστριψα” στα 200 μέτρα και τα υπόλοιπα παιδιά ήταν πίσω μου αλλά κοντά μου, ένιωσα κουρασμένος και φοβήθηκα πως θα χάσω την κούρσα.

Εδώ συνέβη το αντίθετο! Όταν είδα ότι ο Φόστερ είναι μπροστά, αλλά τόσο κοντά μου, ήταν σα να με γέμισε δύναμη. 

Τον προσπέρασα, κι όταν πια βρέθηκε πίσω μου μαζί με τους υπόλοιπους, δε με σταματούσε τίποτα! Ήξερα πως όλοι τους είναι πολύ δυνατοί. Άρα το αποτέλεσμα της κούρσας θα ήταν κάτι μεγάλο! Κι αυτό μου έδινε ακόμα περισσότερη δύναμη και ορμή!

Φτάνω στον τερματισμό. Ακουμπάω το χέρι στον τοίχο της πισίνας, σηκώνω το κεφάλι μου και γυρνάω προς τον πίνακα με τα αποτελέσματα… Το χρονόμετρο γράφει 4:11.93! Έχω κάνει παγκόσμιο ρεκόρ! 

Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη να ανέβω στη διαδρομή να πανηγυρίσω.

O Μπορόντιν (από τη Ρωσία) που έχει κάνει χρόνο κάτω από το νέο παγκόσμιο ρεκόρ, έρχεται στη διαδρομή μου και με αγκαλιάζει! Είναι δεύτερος και πανηγυρίζει μαζί μου! Ο Φόστερ, είναι δίπλα μου. Μου πιάνει το χέρι και το σηκώνει! Ναι, αυτός που ήταν το αντίπαλο δέος. Που πριν τρεις εβδομάδες είχε κάνει το παγκόσμιο ρεκόρ και όλοι τον θεωρούσαν σίγουρο νικητή.

Ανεπανάληπτες στιγμές…

Λίγες ώρες αργότερα βρίσκομαι στο ξενοδοχείο προσπαθώντας να φέρω πάλι στην μνήμη μου την κούρσα. Οι σκέψεις, όμως, είναι ακόμα “θολές” ήταν -και είναι- χρόνος που μπορεί να δώσει το εισιτήριο ακόμα και για τον τελικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μερικούς μήνες πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα, το 4:11.93, δύσκολα θα περνούσε απ’ το μυαλό μου.

Τον βασικό στόχο του 2019, να “πιάσω” το όριο για την πρόκρισή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, τον είχα πετύχει τον Ιούλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Καζάν.

Οταν πήγα στη Βουδαπέστη, πέτυχα, εκτός από το ρεκόρ στα 400μ., να πάρω το εισιτήριο για την ολυμπιάδα και στα 200μ. μικτή ατομική.

Το παγκόσμιο ρεκόρ, ήταν για μένα το καλύτερο κλείσιμο του καλοκαιριού του 2019, και το ιδανικότερο ξεκίνημα για την χρονιά που ερχόταν.

Από την αρχή του 2019, μαθητής ακόμα στην Γ’ Λυκείου, είχα ρίξει όλο το βάρος στις προπονήσεις και την προετοιμασία μου για την επίτευξη του στόχου μου.

Το γεγονός ότι τον προηγούμενο χρόνο είχα πετύχει, μέσω της κατάκτησης του ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Ελσίνκι, να έχω το προνόμιο να επιλέξω για τις σπουδές μου οποιοδήποτε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Ελλάδας επιθυμούσα χωρίς εξετάσεις, με έχει απαλλάξει από το άγχος των Πανελληνίων. Σκεφτόμουν, όμως, πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Αμερική. Γι’ αυτό, παράλληλα με τις προπονήσεις, προετοιμαζόμουν και για τις εξετάσεις των SAT που θα έδινα στα Αγγλικά για τα αμερικανικά πανεπιστήμια. 

Το πρόγραμμά μου ήταν πολύ “πιεσμένο”, αλλά, είχα συνηθίσει. Από την Γ’ Γυμνασίου και ειδικά από την Α’ Λυκείου και μετά, ήμουν συνέχεια στο… τρέξιμο.  Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 παρά ήμουν στην πισίνα για προπόνηση, στη συνέχεια, από τις 8 και τέταρτο μέχρι τις 2 παρακολουθούσα τα μαθήματα στο σχολείο, κι έπειτα από μία ώρα ξεκούρασης, ξανά στο κολυμβητήριο για προπόνηση. 

Το “τρέξιμο”, όμως, δεν σταματούσε εκεί…

Ανάλογα με την ημέρα, είχα φροντιστήριο, μελέτη, φυσικοθεραπείες, βάρη στο γυμναστήριο. Όλες οι ημερήσιες δραστηριότητες έμπαιναν στο πρόγραμμα σαν… κουτάκια.

Όταν το Δεκέμβριο του 2018 ολοκλήρωσα τις εξετάσεις των SAT, τότε, αφοσιώθηκα στην προετοιμασία μου για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων που θα διεξαγόταν το καλοκαίρι του 2019 στο Καζάν.

Γνωρίζω πως εκεί, θα έχω την πρώτη μεγάλη ευκαιρία να “πιάσω” το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο σχεδιασμός που κάνουμε με τον προπονητή μου αφορά τις κούρσες των 400μ. μικτής ατομικής. Ωστόσο, δεκαπέντε μέρες πριν την ολοκλήρωση της προετοιμασίας μου για το Ευρωπαϊκό, νιώθω πολύ καλά και ζητάω από τον προπονητή μου να προσαρμόσουμε την προετοιμασία μας και στα 200μ. μικτή ατομική.

Ένιωθα ότι θα πήγαινε καλά! Και δικαιώθηκα!

Στο Καζάν πήρα την πρώτη μεγάλη χαρά του καλοκαιριού! Στις 3 Ιουλίου 2019 κέρδισα στα 200μ. μικτή ατομική καταφέρνοντας, πρώτη φορά, χρόνο κάτω από 2 λεπτά!

Η ψυχολογία μου εκτοξεύεται στα ύψη!

Και μ’ αυτήν την ψυχολογία, στις 7 Ιουλίου 2019, παίρνω το χρυσό μετάλλιο στον τελικό των 400μ. μικτής ατομικής και τον χρόνο (4:15.18) που μού δίνει αυτό που από την αρχή επιθυμούσα: Το εισιτήριο για το Τόκιο!

Ο βασικός στόχος έχει επιτευχθεί! Σειρά έχει ο επόμενος: Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη.

Ενδιάμεσα, όμως, υπάρχει το Πανελλήνιο πρωτάθλημα Εφήβων. Το τελευταίο για μένα στην Ελλάδα σ’ αυτήν την κατηγορία και γι’ αυτό είναι πολύ ξεχωριστό.

Το ημερολόγιο γράφει 27 Ιουλίου 2019.

Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μού έχει δώσει “φτερά” και βρίσκομαι σε πολύ καλή κατάσταση. Όταν έχει προηγηθεί μια μεγάλη επιτυχία, έχεις μία έξτρα ψυχολογική ώθηση. “Ανεβαίνεις”! Νιώθεις ότι μπορείς να πετύχεις πολλά πράγματα, χωρίς να βάζεις όρια!

Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, σε ατομικό επίπεδο, πήρα την πρώτη θέση σε τρία αγωνίσματα (200μ. μικτή ατομική, 100μ. πεταλούδα 200μ. ύπτιο) και τη δεύτερη θέση σε ένα (200μ. ελεύθερο) και σε ομαδικό πήραμε με τον ΝΟΧ, την δεύτερη θέση στα 4Χ200 ελεύθερο και την τέταρτη στα 4Χ100 ελεύθερο.

Ευχαριστήθηκα πολύ την συμμετοχή μου! Όχι μόνο γιατί ήμουν σε καλή αγωνιστική κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα γιατί σ’ αυτό το τελευταίο, στην κατηγορία των Εφήβων, πρωτάθλημα, ήμουν μαζί μ’ έναν πολύ καλό μου φίλο: Τον Στέφανο Χαλκιαδάκη. Με τον Στέφανο είμαστε μαζί από παιδιά. Συναθλητές στον Ναυτικό Όμιλο Χανίων, μα πάνω απ’ όλα φίλοι!

Ο Στέφανος, που είχε ως στόχο να πάρει μέσω της επίδοσής του επιπλέον μόρια για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, κατέκτησε δύο ασημένια μετάλλια: Ένα στα 400μ. ελεύθερο κι ένα στην σκυτάλη 4Χ200μ. ελεύθερο, όπου κολυμπήσαμε μαζί έχοντας στην ομάδα μας και δύο αθλητές από την Κύπρο που είχαν έρθει για να ενισχύσουν τον ΝΟ Χανίων: Τον Αλέξη Παπακυριακού και τον Κωνσταντίνο Χατζηχριστοφή.

1η Αυγούστου 2019. Το Πανελλήνιο πρωτάθλημα έχει ολοκληρωθεί και απομένουν μόλις 17 μέρες πριν αναχωρήσω για τον τελευταίο προορισμό μου: Την Βουδαπέστη.

Η ζέστη στα Χανιά, κυρίως όμως η υψηλή θερμοκρασία του νερού στην πισίνα, δεν επιτρέπει σε μένα και τον συναθλητή μου, Αλέξανδρο Κάχρη, να κάνουμε την προετοιμασία μας στο νησί. Σε ολόκληρη την περιφέρεια Κρήτης δεν υπάρχει κλειστό κολυμβητήριο σε λειτουργία, αλλά, τη λύση στο αδιέξοδο βρίσκει σε χρόνο ρεκόρ ο γενικός γραμματέας της ΚΟΕ, κ. Σαρακατσάνης. Διευθετεί άμεσα όλες τις λεπτομέρειες και η προετοιμασία μας γίνεται στο Ποσειδώνιο Κολυμβητήριο της Θεσσαλονίκης. Εκεί οι συνθήκες είναι άριστες. Αir-condition, διαδρομές, σύγχρονοι βατήρες, σωστή θερμοκρασία στο νερό.

Οι βασικές προϋποθέσεις, δηλαδή, που χρειάζονται για να μπορεί ένας αθλητής να προπονηθεί σωστά ενόψει μιας σημαντικής διοργάνωσης. Η προετοιμασία εκεί, έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε όσα ακολούθησαν στην πορεία στη Βουδαπέστη!

21 Αυγούστου 2019. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έχει ξεκινήσει. Εμείς, από τις 18 του μηνός, βρισκόμαστε ήδη στην πόλη. Εκτός από μένα και τον Αλέξανδρο (Κάχρη) στην ελληνική αποστολή είναι επίσης, ο Κωνσταντίνος Εγγλεζάκης, ο Γιώργος Ασπουγαλής, ο Σάββας Θώμογλου, οι δύο προπονητές, ο δικός μου κ. Κώστας Τζιλιβάκης και ο κ. Τάσος Παπαδόπουλος, και ο φυσικοθεραπευτής, κ. Στέλιος Ναβροζίδης. Οι συνθήκες στη Βουδαπέστη είναι ιδανικές για όλους μας κι αυτό βοηθάει εμένα και τους συναθλητές μου να προσαρμοστούμε γρήγορα. Είμαι ήρεμος και προσηλωμένος στους στόχους μου.

Στον πρώτο αγώνα, στα 200μ. μικτή ατομική, βρίσκομαι αντιμέτωπος με τον Κάρσον Φόστερ. Όλοι μιλούν γι’ αυτόν. Είναι -λένε- το “Next Βig Thing” της αμερικανικής κολύμβησης. Ο Φόστερ παίρνει το χρυσό κι εγώ το χάλκινο. Είναι καλός! Πολύ καλός στα 200μ., αλλά, ο στόχος μου είναι τα 400μ.!

24 Αυγούστου 2019. Η ώρα του τελικού έχει φτάσει, και το φινάλε του με βρίσκει νικητή!

Η απονομή των μεταλλίων ολοκληρώνεται κι εγώ, με το χρυσό στα χέρια μου, “βυθίζομαι” στις σκέψεις μου. 

Σκέφτομαι όλους εκείνους που ήταν πάντα δίπλα μου.

Την οικογένειά μου. Τον προπονητή μου. Τους φίλους μου. Τον παππού μου, με τον οποίο ήμασταν πολύ δεμένοι και πάντα πίστευε σε μένα! Ήθελε να με βλέπει όσο πιο ψηλά γίνεται. Αν εκείνη την στιγμή έβλεπε αυτό που είχα πετύχει, σίγουρα θα ήταν πολύ συγκινημένος!

Επιστρέφω στην Ελλάδα και μερικούς μήνες μετά, αρχίζω να επανεξετάζω το θέμα των σπουδών μου στην Αμερική, καθώς, και την συνέχιση της προσπάθειάς μου στην κολύμβηση εκεί.

Σύμφωνα με το αρχικό πλάνο, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνονταν το 2020, θα έφευγα για την Αμερική. Είχα ήδη αποφασίσει τι θα σπουδάσω (φυσικοθεραπεία), κι είχα μιλήσει με πανεπιστήμια στην Καλιφόρνια και την Καρολάινα.

Η επίδοσή μου, όμως, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα με είχε βάλει σε σκέψεις. Ο χρόνος και το ρεκόρ έδειξαν πως, αν συνέχιζα να προπονούμαι με τον τρόπο που το κάνω έως τώρα, μελλοντικά θα είμαι σε θέση να μπω στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, που είναι και ο επόμενος μεγάλος στόχος. Αποφάσισα, λοιπόν, να μείνω στην Ελλάδα και να δουλέψω στην χώρα μου γι’ αυτόν τον σκοπό.

Οι σπουδές μου στην Αθήνα ξεκινούν (τον Σεπτέμβριο του 2020) με την ελπίδα ότι σύντομα θα βελτιωθούν και οι συνθήκες προπόνησης μου.

Μεγάλωσα στο κολυμβητήριο των Χανίων, κι όσα έχω καταφέρει έως σήμερα τα έχω “χτίσει” με την προετοιμασία μου μέσα σ’ αυτό, όμως, οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο πρωταθλητισμός στην κατηγορία Ανδρών σε παγκόσμιο επίπεδο είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ όσα έχω κάνει έως σήμερα. Τα προβλήματα του κολυμβητηρίου είναι πολλά για τον όγκο και την ποιότητα της προπόνησης που απαιτούν οι στόχοι μου…

Κι έχω δουλέψει πάρα πολλές ώρες για να φτάσω μέχρι εδώ.
Εκείνο που με κρατούσε, και με κρατάει πάντα, είναι η αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω. Η οικογένειά μου που με ‘χει στηρίξει σε κάθε βήμα μου. Οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μου. Ο προπονητής μου, κ. Κώστας Τζιλιβάκης, με τον οποίο δουλεύω από 13 ετών και του ανήκει ένα τεράστιο κομμάτι από την επιτυχία που έχω σημειώσει.

Ο βοηθός του προπονητή μου, Απόστολος Γεωργιάδης, ο γυμναστής Αλέξανδρος Προβολιτσιάνος, ο γιατρός Δημήτρης Αντωνακάκης, ο φυσικοθεραπευτής Σταύρος Ρουμελιωτάκης, όλοι έχουν προσφέρει απλόχερα τη δική τους βοήθεια στην επιτυχία μου!

Μαζί τους, σε οργανωτικό επίπεδο, ο Ναυτικός Όμιλος Χανίων με την Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδας που ήταν αρωγοί σε αυτή τη δύσκολη διαδρομή, αλλά και οι άνθρωποι που εργάζονται στο πρόγραμμα Sports Excellence οι οποίοι έχουν συμβάλλει σημαντικά στην επιτυχία μου.

Όλοι όσοι δουλεύουν σκληρά με τη νεότερη γενιά των αθλητών και των κολυμβητών.

Δεν μπορώ να γνωρίζω μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η γενιά, όμως, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: Έχει διάθεση, ταλέντο. Κυρίως, έχει όραμα να πάει το άθλημα εκεί που του αξίζει!