Μια πολλή ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην εκπομπή “Inside Aquatics” και στον δημοσιογράφο Μιχάλη Κοντορίνη παραχώρησε ο Αντώνης Βλοντάκης. Ο παλαίμαχος πια πολίστας, μίλησε με συγκίνηση για την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, κάνοντας μεγάλη αναφορά στον Ναυτικό Όμιλο Χανίων αλλά και στα γεγονότα που σημάδεψαν την καριέρα του στις πισίνες…

Η πορεία του αξιοζήλευτη. «Ένα υπέροχο ταξίδι», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο ίδιος, λίγες μέρες μετά την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ο λόγος για τον Αντώνη Βλοντάκη, έναν αθλητή-πρότυπο, που παρά τις τόσες διακρίσεις, το μόνο που θέλει είναι να τον θυμούνται όλοι σαν εκείνον τον αθλητή που έδινε και την ψυχή του! 

Ο Έλληνας πολίστας φιλοξενήθηκε στο Inside Κ.Α.Ρ. Web Radio και στην εκπομπή «Inside Aquatics» και μίλησε στον Μιχάλη Κοντορίνη για όλα σε ένα απολαυστικό δίωρο! Την πορεία του, τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα του, την απόφασή του να αποσυρθεί και τις σκέψεις του για το μέλλον.

Τα σημαντικότερα αποσπάσματα της συνέντευξης:

Για το πώς νιώθει που πλέον έχει αποσυρθεί: «Αυτό το ταξίδι ήταν υπέροχο! Θα ήθελα να θυμάμαι μόνο τα καλά πράγματα, αν και η αλήθεια είναι πως στα άσχημα οφείλω το ότι έγινα καλύτερος αθλητής και καλύτερος άνθρωπος. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη ότι τελείωσε αυτό το παραμύθι. Δεν κόβεται μαχαίρι αυτή η ζωή, θα μου πάρει κάποιο διάστημα. Νομίζω ότι κατά βάθος τον αθλητή τον κουβαλάς για πάντα μέσα σου. Εύχομαι στους νέους να ζήσουν ανάλογα συναισθήματα με όσα έζησα εγώ. Είναι μεγάλη ευλογία να κάνεις επάγγελμα αυτό που αγαπάς. Είμαι απόλυτα ευτυχισμένος και ευλογημένος. Δούλεψα σκληρά, ήμουν σε μία “χρυσή” γενιά η οποία κατάφερε να πετύχει πάρα πολλά πράγματα και φεύγω από το άθλημα ήρεμος, γνωρίζοντας ότι έχω κάνει ότι περνούσε από το χέρι μου. Η μεγαλύτερή μου επιτυχία είναι πως κέρδισα τον σεβασμό όλων, και συμπαικτών και αντιπάλων. Θέλω να με θυμούνται όλοι σαν έναν αθλητή που έδινε και την ψυχή του».

Για το τελευταίο παιχνίδι με τον Ν.Ο. Χανιών κόντρα στην Ηλιούπολη: «Πολύ όμορφη και πολύ δύσκολη στιγμή για μένα η βράβευση που έγινε πριν το ματς. Γενικά το τελευταίο παιχνίδι ήταν πολύ δύσκολο. Είχα βέβαια δίπλα μου δικούς μου ανθρώπους για να με τιμήσουν με την παρουσία τους. Δεν κερδίσαμε αλλά καταφέραμε να μείνουμε στην κατηγορία. Ξεκίνησα από τα Χανιά, έκανα τη διαδρομή μου και επέστρεψα εκεί από όπου ξεκίνησα, για να σταματήσω και να παραδώσω τα όπλα μου. Ήταν απίστευτο το ταξίδι αυτό».

Για τη φετινή χρονιά στα Χανιά: «Ήταν άθλος το ότι μείναμε στην κατηγορία. Χωρίς να έχουμε κολυμβητήριο όλο το χειμώνα και χωρίς να μπορούμε να δίνουμε εντός έδρας παιχνίδια καταφέραμε και μαζέψαμε αρκετούς βαθμούς με έδρα την Ηλιούπολη. Από εκεί και πέρα, στόχος μου ήταν να προσεγγίσω νέα παιδιά στο άθλημα. Δυστυχώς αλλιώς φαντάζεσαι κάποια πράγματα και αλλιώς εξελίσσονται. Τουλάχιστον ήρθαν κάποια παιδιά και είδαν την τελευταία μου παράσταση».

Για το πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή του με το πόλο: «Γεννήθηκα στην Αμερική από γονείς μετανάστες. Στην Ελλάδα επέστρεψα με την μητέρα μου σε ηλικία 7 ετών, επειδή κατέβηκε ο αδερφός μου για διακοπές και αποφάσισε να μην γυρίσει πίσω. Το πόλο μπήκε στη ζωή μου λόγω του αδερφού μου. Ξεκίνησα, γιατί έπαιζε αυτός και ζήλευα! Το κακό με μένα όμως ήταν πως ήταν δύσκολο να μαντρωθώ. Μου άρεσε το νερό αλλά δεν ήθελα να κάνω όσα μου λένε. Ξεκίνησα όμως να δουλεύω με έναν προπονητή-παιδαγωγό, τον Νίκο Βλαζάκη, ο οποίος με βοήθησε πολύ στα πρώτα μου βήματα. Όταν πήγα στην πισίνα ήμουν ένα χοντρό παιδάκι και είπαν ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνω πολίστας. Αλλά είμαι από τους ανθρώπους που όταν τους τσιγκλήσεις αντιδρούν και αυτό έπαιξε ρόλο. Το πρώτο σουτ που έκανα ήταν γυριστό. Νομίζω ότι γεννήθηκα για να παίζω φουνταριστός. Μου άρεσε πολύ το σκοράρισμα, ήμουν πολύ εγωιστής τότε, αλλά όταν άρχισα να παίζω με τον Ν.Ο.Χ. στα πανελλήνια πρωταθλήματα άλλαξα.

Για το ξεκίνημά του: «Τα πάντα θέλουν και λίγο τύχη σε αυτή τη ζωή. Εγώ είχα την τύχη να έχω πάντα μπροστά μου καλούς αθλητές. Ήρθαν και οι επιτυχίες με την Εθνική ομάδα. Στην Α1 ξεκίνησα δειλά-δειλά στα Χανιά αλλά είχα το πλεονέκτημα ότι δούλευα πολύ με το μυαλό και αυτό δυσκόλευε τους αντιπάλους ακόμα πιο πολύ. Μπορούσα να σκοράρω με πάρα πολλούς τρόπους. Μετά από 3-4 χρόνια άρχισε να φαίνεται η διαφορά μου. Ήταν η ώρα για το επόμενο βήμα που ήταν ο Ολυμπιακός».

Για τον Ολυμπιακό: «Η απώλεια του τίτλου από τη Βουλιαγμένη στην πρώτη μου περίοδο στον Ολυμπιακό ήταν μία σφαλιάρα αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα έναν δημιουργικό εγωισμό, που χρειάζεται. Μπήκαν τα κεφάλια μέσα και στη συνέχεια δουλέψαμε πολύ με πολλές διπλές προπονήσεις και πολύ γυμναστήριο. Βάλαμε τον εγωισμό κάτω από την ομάδα και αυτό με βοήθησε πολύ. Καταφέραμε να κατακτήσαμε το πρωτάθλημα την επόμενη χρονιά, φτάσαμε σε 2 ευρωπαϊκούς τελικούς και στη συνέχεια πήρε ο Ολυμπιακός και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο χαρές. Το χειρότερο μετά τους χαμένους τελικούς είναι το να δεις τα λάθη σου και να κάνεις τον απολογισμό σκεπτόμενος τι θα έπρεπε να κάνεις καλύτερα».

Για τη μεταγραφή στον Εθνικό: «Ήρθε η πρόταση από την ομάδα που έψαχνε τρόπους να επιστρέψει στο προσκήνιο. Εγώ δέχθηκα να πάω και βασικός λόγος ήταν το οικονομικό. Προσπαθήσαμε τότε να σπάσουμε το ζευγάρι του τελικού αλλά δεν το καταφέραμε. Πίστευα τότε σε μένα και θεωρούσα ότι ο Εθνικός θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει όμως προσγειωθήκαμε λίγο ανώμαλα τη σεζόν 2002-03. Πραγματικά πιστεύω όμως ότι όλα χρειάζονται. Με είχε ενοχλήσει πολύ τότε ότι αρκετοί έλεγαν ότι πήγα στον Εθνικό για να κολλήσω τα τελευταία μου ένσημα, παρόλο που ήμουν 27! Ήταν πολύ μεγάλη δικαίωση στην συνέχεια το ότι πήραμε το πρωτάθλημα με τον Εθνικό. Και για μένα μία ανταπόδοση για το ότι πήρα το ρίσκο εκείνης της μεταγραφής. Μεγάλη δικαίωση το πρωτάθλημα με τον Εθνικό και για τον Βολτυράκη, ο οποίος κατάφερε να γίνει και μεγάλος προπονητής».

Για την χρονιά στον Πανιώνιο: «Από τον Εθνικό φύγαμε αρκετοί παίκτες και πήγαμε στον Πανιώνιο εκεί όπου βρήκαμε και άλλους αθλητές που είχαν μία σημαντική πορεία. Έμεινα έναν χρόνο στον Πανιώνιο. Πίστευα πολύ σε εκείνη την ομάδα και θεωρούσα ότι μπορούσε να κάνει πορεία και στην Ευρώπη! Αλλά υπήρξαν από την αρχή πολλά διοικητικά προβλήματα».

Για την επιστροφή στον Ολυμπιακό: «Ήμουν σε πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση και θεωρούσα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλό στην Ευρώπη αλλά πνιγήκαμε από τα δικά μας προβλήματα. Πήραμε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο σχετικά εύκολα τη σεζόν 2009-10, αλλά δεν πήγαμε καθόλου καλά στην Ευρώπη. Υπήρχαν πολλά πράγματα που μας απασχολούσαν, δεν πληρωνόμασταν και αυτό μας έβαζε στη διαδικασία να κουβεντιάζουμε συνέχεια για αυτό, λες και ήμασταν συνδικαλιστές. Ήταν πολύ δύσκολη σεζόν. Πείστηκα να μείνω και την επόμενη χρονιά παίρνοντας εγγυήσεις ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση όμως ένιωσα ότι παίζουν με την υστεροφημία μου, το μυαλό και ότι δεν με σέβονται! Αντέδρασα λίγο περίεργα. Ήταν πολύ τραυματικό για μένα όλο αυτό και έτσι αποφάσισα να απέχω από τις δράσεις της ομάδας και να μείνω μέχρι το καλοκαίρι εκτός».

Για την μεταγραφή στην Χίο: «Στη Χίο δεν είχαμε χημεία παρόλο που υπήρχαν πολλοί παίκτες-αστέρια. Αποτέλεσμα αυτού να μην τα καταφέρουμε, απογοητεύοντας τον κύριο Παπή, ο οποίος τελικά έμεινε και εκτός χώρου. Πληρώσαμε την ανομοιογένεια, το ότι δεν βρήκαμε ρυθμό και η ομάδα απέτυχε. Πίστευα ότι θα μπορούσε αυτή η ομάδα να συνεχίσει για ακόμη ένα χρόνο την καλή πορεία της αλλά δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Για μένα αυτή ήταν η αφορμή να σταματήσω τον πρωταθλητισμό, πήρα την απόφαση να αποσυρθώ αλλά μετά από λίγο καιρό ήρθε η πρόταση από την ομάδα των Χανίων. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση να πάω σε μια ομάδα που μπορεί να μην ήξερε ούτε τα βασικά, με έπεισε όμως ο Μάκης Βολτυράκης και το θεώρησα και λίγο υποχρέωση να πάω να βοηθήσω την ομάδα που είχε στόχο την παραμονή. Εκεί ξαναβρήκα τη χαρά του παιχνιδιού και ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Και για αυτό η επιτυχία της παραμονής ήταν σημαντική. Κατάφερα να περάσω και τα 1000 γκολ (1004) οπότε ήταν και αυτό ένα επίτευγμα».

Για τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα του: «Η κατάκτηση του Champions League με τον Ολυμπιακό, η 2η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εφήβων του Μόντρεαλ το 2005 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Όταν ανεβαίνεις στο βάθρο ξεχνάς όλες τις θυσίες και συνειδητοποιείς ότι απλά άξιζαν τον κόπο. Ήμουν άτυχος να σπάσω το χέρι μου 15 μέρες πριν τους Αγώνες το 2004. Τελικά κατάφερα και αγωνίστηκα, όμως το ξαναέσπασα στο παιχνίδι με την Ιταλία πολύ χειρότερα. Εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναπαίξω και αισθάνθηκα τόσο άσχημα στο παιχνίδι κόντρα στη Ρωσία που το έβλεπα από την κερκίδα. Ένιωθα ότι θέλω να μπω με τον γύψο να παίξω! Μοναδική ήταν και η πρώτη Ολυμπιάδα στην οποία συμμετείχα, στο Σύδνεϋ».

Για το γεγονός ότι αγωνίστηκε μέχρι αυτή την ηλικία (38 ετών): «Έπρεπε σαν γενιά να ήμασταν σπίτια μας πολύ νωρίτερα, αλλά από την άλλη πλευρά είναι και τιμή για εμάς να αγωνιζόμαστε σε τόσο υψηλό επίπεδο. Δεν μπορούσα να φανταστώ μικρότερος ότι θα αγωνίζομαι μέχρι τα 38 μου. Μετά τη γενιά της Δουκέρκης βλέπουμε μια κάμψη στις μικρές κατηγορίες, έβγαιναν κάποιοι παίκτες αλλά όχι μαζικά όπως συνέβη τότε με εμάς. Δυστυχώς χάθηκαν φουρνιές και για αυτό βλέπουμε τώρα τους 35+ να κοντράρονται με 22άρηδες. Ωστόσο είμαι αισιόδοξος ότι υπάρχει μέλλον στο ελληνικό πόλο στις επόμενες φουρνιές».

Για το τι σκέφτεται να κάνει από εδώ και πέρα: «Δύσκολη ερώτηση. Είναι φρέσκος ο αποχωρισμός, τα πράγματα στο μυαλό μου είναι όλα πολύ νωπά. Είχαμε κάποια προνόμια λόγω της Ολυμπιάδας, είμαι στο Λιμενικό αλλά νιώθω ότι πρέπει να κάνω και κάτι ακόμη. Δεν ξέρω ακόμα τι θα είναι αυτό αλλά θα ήθελα να δοκιμάσω τον ρόλο του προπονητή. Το πόλο διανύει μία από τις πιο δύσκολες περιόδους, ξανάγινε ερασιτεχνικό άθλημα, και αυτό οφείλεται στην πολιτική ηγεσία και στην ομοσπονδία η οποία έχει βάλει βαρίδια και το έχει κρατήσει στον πάτο. Θα ήθελα να το δω όπως κάποια στιγμή στην Ουγγαρία, θα ήθελα να δω το πόλο να πηγαίνει πιο ψηλά».

Για το πώς συνδυάζεται η ζωή του αθλητή και του οικογενειάρχη: «Είναι δύσκολο. Χρειάζεται απόλυτη στήριξη και κατανόηση και εγώ ευτυχώς την είχα, δεν έχω παράπονο».